Ben nog niet eens zolang bezig als de weemoed me weer raakt bij het zien van een aantal oude cassettebandjes en gretig bekijk ik welke artiest op welk bandje is gezet en ook niet geheel onbelangrijk of het lint (tape) er nog in zit.
Cassettebandjes hebben voor mij iets mystiek en zeker meer dan bijvoorbeeld de cd, want dat is maar zo'n gedrukt schijfje met te zuivere geluidskwaliteit en voor mij hoeft het niet altijd perfect te zijn. Nee het cassettebandje met zijn 2 ronddraaiende ogen, dat lint dat zowel voor als achteruit muziek bevat en de emotie bij het omdraaien van kant A naar B, wetende dat er nog meer mooie muziek op staat.
Op jonge leeftijd was ik al bevangen door verschillende stylen muziek en met 2 neven die iets ouder waren en het e.e.a. al verzameld hadden stond de deur naar het rijk der muzikale grootheden wijd open.
Het was de tijd dat je je zakgeld opspaarde om op een gegeven moment in de winkel een pakje cassettebandjes te kopen en een andere mogelijkheid was gewoon op de kermis bij omgooien van genoeg blikken of te trekken aan het juiste touwtje lege cassettebandjes als prijs te kiezen.
Meestal lagen deze dan binnen een paar dagen bij mijn neven die ij dan enige tijd later weer teruggaven met een grote diversiteit aan muziek er op gezet.
Qua merken was er ook genoeg te kiezen en al snel kwamen ze allemaal wel voor in de verzameling van BASF, Sony, TDK, Philips, AKAI tot het meest verschrikkelijke merk Yoko, want die hielden het vaak geen 3 x afspelen vol en vriend potlood bood op zeker moment ook geen uitkomst meer.
Natuurlijk wist je dat het kleine grut vol van muziek niet altijd een lang leven gegeven was en dus was het verstandig om je favoriete muziek nogmaals te tapen na verloop van tijd, want anders was het een pure nachtmerrie wanneer je dat onoverkomelijke geluid hoorde dat aangaf dat er meer lint/tape buiten de cassette beland was dan erin.
Het was dan ook altijd handig om een potlood dicht bij je cassetterecorder te bewaren, want naast dat deze ontwikkeld was om mee te tekenen, bewees Meneer Potlood ook vaak zijn grote waarde als cassettebandjes reparateur.
Voor jou was het zaak om het lint netjes uit te hangen en dan het potlood door 1 van de gaatjes te steken om zodoende rustig draaiende het lint weer terug te plaatsen daar waar het hoorde te zijn.
Yep, de cassette & 't potlood het waren en zijn nog immer goede vrienden van mij, want we hebben wat mooie, emotionele, frustrerende en vooral natuurlijk muzikale momenten gedeeld.
Een groet,
Ruud
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen